Gözlemleyen, dinleyen, nefes alan bilinç

🎬Luz nos Trópicos (Işık Tropiklerde) - 2020

Hem içimde, hem dışımda o kadar çok şey olup bitiyor ki; sanki bin bir renk birbirine karışıyor, ayrışıyor. Ben de onların ne olduğunu, ne olacağını izliyor gibiyim. O yüzden iyi ki filmler var. İyi ki slow cinema var. Beni biraz yatıştırıyor.

Bir de Kars'tan 10 kavanoz karakovan balı siparişi vermiştim, onlar geldi bugün. Aslında niyetim 10 kavanoz değildi ama satıcı aradı geçen hafta, "Bal gönderiyorum" dedi. "Gönder" dedim. Sonra aklıma geldi, her yıl olduğu gibi o klasikleşmiş sorumu sordum: "Kaç tane göndereceksin?" 

O da her yıl olduğu gibi, klasikleşmiş cevabını verdi: "Onu ben bilemem. Nasibinde ne kadar varsa, o kadar gelir." 

Ben de yine klasikleşmiş cevabımı verdim: "Tamam"

Geçen yıl, 7'diydi mesela nasibim. 

Keşke her iletişim böyle net olsa. Yormasa bizi. Aklımızı karıştırmasa. Kalbimizi bulandırmasa. Şüpheye düşürmese. 

Brezilyalı-Şilili yönetmen Paula Gaitán’ın sinemada sınırları zorlayan, zamanı ve mekânı iç içe geçiren bir yapıtıdır. Bu yönüyle bir “film-şiir”dir; anlatıdan çok duyusal bir deneyim sunar.

Filmde doğa, bir arka plan değil, canlı bir karakter gibidir. Görüntüler su, toprak, bitki ve ışık arasında geçişlerle akar. Zaman doğrusal değildir — bir yandan 17. yüzyılın kolonyal temasları, öte yandan modern dünyada kimliğini arayan bir adamın yolculuğu iç içe geçer.

Bu iki katman, “ışık” ve “karanlık”, geçmiş ve şimdi, yerli ve yabancı arasındaki temsili karşılaşmalardır. Paula Gaitán, sinemayı antropolojik bir belge olmaktan çıkarıp düşsel bir hafıza mekânına dönüştürür.

Filmde diyalogdan çok imge, ses ve ritim konuşur.

İzleyici, 250 dakika boyunca gözlemleyen, dinleyen, nefes alan bir bilinçtir.