EKOTON – 2. Çeşitliliğin Arttığı Bölge

🎬EKOTON – 2. Çeşitliliğin Arttığı Bölge

Tür: Kısa film / Dram
Yer: İstanbul – Kadıköy metrosu, akşamüstü
Zaman: Kış sonu, gri bir akşam

AÇILIŞ – SİYAH FON – BEYAZ HARFLER

“Ekoton, çeşitliliğin arttığı geçiş bölgesidir.
İki ekosistemin sınırında, yaşam formları çoğalır.
Bu bölgelerde, hiçbir şey tam olarak bir yere ait değildir.”
(Kaynak: Doğa Bilimleri Ansiklopedisi)

Siyah ekran yavaşça metro tünelinin karanlığına dönüşür.
Raylardan gelen titreşim sesi.
Metal uğultu.

Bir kadın sesi duyulur (dış ses):

“Belki de şehirler, insanların değil, yalnızlıkların ekotonudur.”

1. SAHNE – METRO VAGONU / AKŞAMÜSTÜ

Kalabalık.

Elinde kitap tutan Kadın 1 (45) ayakta, 

trenin hafif sallantısında denge kurmaya çalışır.

Kapı kenarında oturmuş Genç Kadın (22), 

torbasından ekmek, yoğurt ve bir kitap çıkarıp çantasına yerleştirir.

Kamera kitaplara odaklanır:
Kadın 1’in elinde Ah’lar Ağacı,
Genç Kadın’ın elinde Pulbiber Mahallesi.

Tren aniden durur; 

Genç Kadın’ın kitabı yere düşer.

Kadın 1 eğilir, kitabı uzatır.

Kadın 1:

“Didem Madak... Az önce ben de okuyordum.”

Genç Kadın:

(gülümser) “Sizinki hangi kitabı?”

Kadın 1:

“Ah’lar Ağacı.”

(kapakları karşılaştırırlar)

“Demek seninki Pulbiber Mahallesi. Aynı yazarın iki sesi gibiyiz.”

Kısa bir sessizlik.

Tren uğultusu.

Genç Kadın:

“Ben ilk defa okuyorum. Bazen sayfayı çevirirken, sanki bir mektubu yanlışlıkla açmışım gibi hissediyorum.”

Kadın 1:

“Ben her okuduğumda aynı şeyi düşünüyorum.
Madak, insanın kendi içini başkası gibi yazıyor.”

Trenin sesi fon olur.

Dış ses (Madak’tan alıntı):

“Kırmızı rujumla ağladım,
çünkü başka türlü parlayamıyordum.”

Kadın 1 bir an penceredeki yansımasına bakar.

2. SAHNE – METRO PERONU / DEVAM

Kadınlar birlikte inerler.
Kalabalığın arasından yürürken yan yana kalırlar.
Bir süre sessiz yürürler; ardından Genç Kadın konuşur.

Genç Kadın:

“Sanki Madak yazarken de bir yerden bir yere geçiyormuş gibi...
İçinde hem şehir hem çocukluk var.”

Kadın 1:

“Evet. Hem evdeki o yanık süt kokusu… hem dışarıdaki gürültü.”

(kısa bir duraklama)

“Benim de bazen metroda ağlayasım geliyor.”

Genç Kadın ona bakar; tereddütlü ama içten bir gülümseme.

3. SAHNE – ÇIKIŞ KORİDORU

Soğuk floresan ışığı, yankı.
Kamera yukarıdan izler.

Kadın 1:

“Madak diyor ya, ‘Annem bir gün öldü, ben o gün büyüdüm.’
Büyümek, insanın içinde sürekli bir defin töreni gibi.”

Genç Kadın:

“Benimki hiç bitmeyen bir çocukluk.
Bazen sırf dayansın diye kahkaha atıyorum.”

Kadın 1:

“Ben de sırf yıkılmasın diye susuyorum.”

Kısa bir sessizlik.

Genç Kadın’ın telefonu çalar. 

Kısaca bakar, sessize alır.
Kadın 1 fark eder ama sormaz.

4. SAHNE – METRO ÇIKIŞI / ÜST KAT

Dışarıdan rüzgâr sesi gelir.
Bir sokak müzisyeni şarkı söylemektedir.

Çıkışa geldiklerinde, duvarda yazılı bir grafiti:

“Bir gün biri çıkıp bana ‘kırılma artık’ dese,
belki o gün kırılırım.”

İkisi de aynı anda fark eder.
Birbirlerine bakarlar, sessizce gülümserler.

Kadın 1 cüzdanından küçük bir kağıt çıkarır, 

kitap poşetine koyar.

Kadın 1:

“Bunu okursan, Pulbiber Mahallesi’nin devamı gibi gelir belki.”

Genç Kadın kağıdı alır.
Üzerindeki yazı:

“Hayat, biraz şiirle yaşanırsa daha az gürültülüdür.”

Kısa bir gülümseme.

Kalabalık arasında ayrılırlar.
Farklı yönlere yürürler.

5. SAHNE – GECE / İKİ EV – PARALEL MONTAJ 

Kadın 1’in evi:

Geniş, düzenli salon. Beyaz ışık.
Kocası başka odada maç izliyordur.
Kadın 1 mutfakta oturmuş, sessizce Pulbiber Mahallesi’ni açar.
Kitabın arasında metro kartını ayraç yapmıştır.
Dizelerden birini mırıldanır:

“Ben kalbimi unuttum bir dolapta.
Şimdi kim bilir hangi kadının ceketinde.”

Işık steril.
Pencere camına kar taneleri vurur. 

Genç Kadın’ın evi:

Mutfak. Dar, dağınık, sıcak tonlar.
Tezgahta kettle kaynıyordur.
Masanın üzerinde Ah’lar Ağacı açıktır.
Genç Kadın satırları parmağıyla takip eder, yavaşça okur:

“Çocukken gökyüzüne bakardım,
şimdi yere düşen faturaları topluyorum.”

Telefonuna bakar — mesaj yok.
Defterine bir not yazar:

“Yarın metroda bir şiir bırakacağım.”

Kamera iki evi paralel gösterir:
Birinde sessizlik, diğerinde gol sesi.
Aynı yazar, aynı kelimeler.

KAPANIŞ – SİYAH FON

“Ekoton, çeşitliliğin arttığı geçiş alanıdır.
Belki de her dostluk, iki istasyon arası bir ekotondur.”

Yavaş rüzgâr sesi, uzak metro uğultusu.

Renk Paleti :

Gri, Soğuk Mavi: Metro sahneleri → yalnızlık, anonimlik.
Beyaz, Soluk Sarı: Kadın 1’in evi → steril düzen, bastırılmış duygular.
Amber, Toprak Tonları: Genç Kadın’ın evi → sıcak ama yorgun yaşam.
Kırmızı Detaylar: Sadece kitap kapaklarında ve Madak’ın ruj imgesinde.
(Ruj, kitap kapağı, metro kartı gibi küçük ayrıntılarda tekrar eder — “parlamak için ağlama” metaforu.)